Het is voor de wat oudere leden en sympathisanten van The Dukes soms lastig voor te stellen hoe groot de hoeveelheid jonge jeugdspelers tegenwoordig is aan de Limietlaan. In de eerste decennia was de club trots op een volledig jeugdteam in iedere klasse. Tegenwoordig praten we over tientallen kinderen per leeftijdsgroep voor de Guppen, Turven, Benjamins en Mini’s.
Dit weekend was er gelukkig weer een TBM toernooi thuis op eigen veld en stonden er alleen al bij de Benjamins ruim 50 kids te trappelen om de plastic wei in te mogen. 50 fitte kids! In één leeftijdsgroep! Er zijn clubs die graag hun 2 of 4 turven of benjamins in willen schrijven voor een toernooi en wij, een club met maar één veld (of dankzij dat ene veld) worstelen niet met een te kleine groep, maar zetten zoveel mogelijk schouders onder een gigantische groep.
Na veel passen en meten in het wedstrijdschema konden er gelukkig ook 4 Dukes Benjamin teams meedoen aan het thuistoernooi. De groep werd opgesplitst in vier gelijkwaardige teams en mochten aantreden tegen clubs uit onder andere Den Haag, Wageningen, Utrecht en Nijmegen. Ieder team speelde vier korte wedstrijden en dit bleek voor een aantal gastteams een pittige opgave. Voor de Benjamins van The Dukes was dit echter geen probleem. Tussen de wedstrijden door werden er zelfs nog genoeg extra meters gemaakt richting de bar, de taartentafel of een rondje over de stadswal.
De Benjamins genoten van het feit dat er weer veel thuispubliek was om hen aan te moedigen. Opa’s en oma’s keken voor trots en af en toe met angst in hun ogen naar de jonge rugbyers die vol een tackle of een ruck in vlogen. Zelf namen vele Benjamins daarna het supporters-stokje over van hun fans om in de middag Dukes 1 aan te moedigen tijdens hun thuiswedstrijd tegen de Haagsche RC. Andere Benjamins namen zelfs na zeven uur rondrennen op de club nog de verantwoordelijkheid op zich om als ballenjongen de Ereklasse wedstrijd te versnellen. Er gaan zelfs verhalen dat de laatste Benjamin zelfs pas na ruim 12 uur op de club pas naar huis ging.
Auteur: Naud Becker
