Een wereld vol gelijke kansen en inclusiviteit en zonder vooroordelen en discriminatie. Zeker in de week van Internationale Vrouwendag komen deze woorden veel voorbij. Het is natuurlijk niet iets waar je even een dagje bij stilstaat, maar een doorlopende stroom aan denken en doen. Voor de jonge meiden (en jongens) bij The Dukes bestaat er eigenlijk niets anders: er zit geen verschil in rugby passie tussen kinderen, er zijn geen vooroordelen en iedereen moet de kansen krijgen om het beste uit zichzelf te kunnen halen.
Ondanks de enorme groei aan populariteit van rugby en dames rugby in het bijzonder (zoalswomens.sixnationsrugby.com), is het nog steeds opvallend dat er minder meiden dan jongens beginnen aan rugby. Dit heeft vaak minder te maken met de mindset van de kinderen, maar meer de mindset van de ouders. Veel ouders zijn nog blijven hangen in oude tradities en gedachtes en beperken hun kinderen (en vooral meiden) in het ontwikkelen van hun eigen passies en talenten.
De meiden van The Dukes zijn door hun ouders, trainers en club zo opgevoed als gelijken dat ze het heel gek vonden toen hun trainers zeiden: we gaan vandaag eens een team samenstellen met alleen maar meiden. ‘Waarom?’ was de terechte vraag. Wat is het verschil tussen meiden en jongens op deze leeftijd (onder 10)? Waarom deze verdeling maken? Juist om te laten zien dat er vaak geen verschil is in rugby talent en rugby passie. Acht jongens, acht meiden of vier jongens en vier meiden. Allemaal zijn ze verschillend en uniek, maar ook weer allemaal gelijk.
Het mooie was toen de acht meiden dit weekend het veld opliepen om het op te nemen tegen teams met acht jongens er eigenlijk geen enkele tegenstander dacht: dit is gek, dit is anders, dit is bijzonder. Wie het wel opviel waren de trainers en ouders van de tegenstanders en dat is nu precies waar er stappen gemaakt kunnen worden. Bij geboorte vinden wij elkaar niet heel ‘anders’, maar vele verschillen worden ons aangeleerd. Ieder kind is uniek, er zijn verschillen tussen kinderen, dus ook tussen jongens en meiden, maar het moet niet beperkend werken. Onze meiden willen niet anders behandeld worden en willen gelijke kansen krijgen. En die krijgen ze. En niemand vertelt ze dat ze iets niet zouden moeten doen.
Natuurlijk is er een groter fysiek verschil op latere leeftijd en daar zijn weer vele fantastische initiatieven om de meiden (en dames ook op die leeftijd de eerlijke kansen te bieden binnen de mooie rugby sport (zoals www.dutchgirlsrugby.nl). Tot die leeftijd zijn het de ‘kids’ van The Dukes en niet de ‘boys’ of ‘girls’ en moeten we geen ongelijkheid creëren op vlakken die er niet zijn. Waarom verdeel je kinderen (zoals bij vele andere sporten) in jongens en meiden op deze leeftijd? Je verdeelt ze toch ook niet op schoenmaat, haarkleur of de vorm van hun oorlel? Het is een mindset die je omzet in acties om gelijke kansen te waarborgen. Zoals het thema van dit jaar: ‘collectively we can all embrace equity’.
We are the kids of The Dukes and we embrace equity, every day.
Auteur: Naud Becker
