Met een bus vol mini’s, ouders en coaches reisden we met veel goede zin af naar het Utrechtse URC. We mochten dit weekend spelen op het landelijke Minifestival, dat geen NK meer bleek te heten, maar gelukkig nog wel de kans bood om tweede van Nederland te worden. Op de heenweg hadden we de kelen al goed gesmeerd en we kwamen dan ook goed ingezongen aan in de Domstad. Dat was maar goed ook, want het toernooi startte met een kippenvelmomentje: alle zestien miniteams stonden in een grote kring op het veld terwijl het Wilhelmus gespeeld werd.
We hadden meteen een lekkere start: onze gastheer, URC, werd in een spannende pot met 1-0 verslagen. Het was een voorbode voor de rest van de dag: hard werken, vechten voor elk puntje. In de poule verloren we helaas van DIOK, die uiteindelijk eerste werden deze dag. Wat zij nog niet wisten, is dat wij ook heel goed zijn in aanmoedigen, maar daarover later meer.
De laatste wedstrijd van de dag, tegen Delft, was een cadeautje voor de toeschouwers: de eerste helft scoorden we tot twee keer toe net geen punt, in de tweede helft kwamen we 1-0 achter. Met gelijkspel konden we tweede worden, maar de tijd tikte weg. Maar dat was voordat onze Kaya dat door had: in de laatste minuut kreeg hij de bal, rende het veld over, de ene na de andere Delftspeler als kegeltjes achter zich latend, om vervolgens een lekkere vette try te scoren.
Wat een feestje! In de bus op de terugweg werden ook onze niet-spelende maar supersupportende spelers in het zonnetje gezet. Wat een team zagen én hoorden we! Waarschijnlijk kan de buschauffeur het Dukeslied nu ook uit zijn hoofd, want een keer of twintig hebben de mini’s het wel door de microfoon gezongen.
De kers op de taart kwam toen we in Den Bosch aankwamen en het eerste van de Dukes nog dik achter stond tegen, jawel: DIOK. Binnen een paar minuten aanmoediging door onze mini’s werd de eerste try gescoord en het eindigde met een ererondje met de grote mannen mee rond het veld. Wat een geweldige Band of brothers-dag!
