Uw redactie viel collectief uit haar stoel dan wel van de barkruk toen ze het interview met onze vaste supporter, club van 100-lid en tourmaat Ap van ‘t Slot in het Brabants Dagblad las. Leuk verhaal Ap! Dank voor de goede woorden. Voor de niet abonnees hieronder het hele interview. Ennuh…Ap is die man met die snor.
Vanuit werkelijk iedere hoek in zijn woning komt de SS Rotterdam je tegemoet. Op schilderijen aan de muur, onderzetters, servies, boekkaften, videobanden en nog een heleboel andere spullen. ,,De liefde voor het schip zit diep inderdaad”, zegt Ap van ’t Slot (77).
Onuitwisbare indruk
Als 17-jarige ging hij aan boord bij de Holland-Amerika Lijn. Hij heeft maar drie jaar op het schip gewerkt (en drie jaar op andere schepen van de Holland-Amerika Lijn), maar die periode heeft bij hem een onuitwisbare indruk achtergelaten: ,,Het is de mooiste tijd van mijn jeugd geweest en ik ben het schip altijd blijven volgen. Ik ben vier keer de wereld rond geweest, dat deden we in tachtig dagen. Een prachtige tijd.”
In 2004, net na zijn pensioen, ging hij voor een half jaar naar Gibraltar om daar de SS Rotterdam te restaureren. Tot aan de opening in 2010 was hij technisch adviseur. Tegenwoordig verzorgt hij rondleidingen op het schip.
Liefde
Van ’t Slot is geboren in Harderwijk. De liefde dreef hem naar Den Bosch, de stad van zijn vrouw. ,,Ik woon hier al sinds 1968”, zegt hij in zijn woning boven winkelcentrum De Helftheuvel. ,,Ik voel me inmiddels een echte Bosschenaar. Als je uit een vreemde stad komt, moet je het verenigingsleven in. Ik speelde waterpolo bij de Reddingsbrigade, voetbalde bij Beatrix, ging tennissen, zaalvoetballen… Zo kom je onder de mensen.”
Zijn favoriete club: The Dukes. Hoewel rugby nou net een van de weinige sporten is die Van ’t Slot niet heeft beoefend. ,,Was ik nog maar vijftig jaar jonger, dan ging ik gelijk rugbyen. Mijn kleinzonen spelen bij The Dukes. Zo ben ik daar terechtgekomen. Ik zit bij De Club van 100, onder de naam ‘Opa Snor’. Zo kennen ze me daar allemaal. Rugby is geweldig. Hard, maar eerlijk. Het is ook een goede sociale opleiding voor de jeugd. Bij het waterpolo en voetbal had ik een grote mond tegen de scheidsrechter. Dat gebeurt bij rugby niet. Het wordt niet geaccepteerd.”
Trots op…
,,Laatst heb ik een keer uitgerekend dat ik zo’n 25 procent van de wereld heb gezien, maar ik ben altijd weer blij als ik de Sint-Jan zie.” Zijn vrouw schuift de luxaflex omhoog. De Bossche kathedraal is in de verte zichtbaar. ,,Ze wilden er een hoger gebouw neerzetten. Toen zei ik: ‘Dan gaan we verhuizen’. Was een geintje, maar ik ben wel heel blij dat dat gebouw uiteindelijk kleiner is geworden. Nee, Den Bosch is echt onze stad. Hier horen we thuis en gaan we er ook uit. Al duurt dat hopelijk nog even.”
